Kinderen; waarom ik geen?
‘Mensen walsen soms ontzettend over hun grenzen been, om maar te kunnen zeggen: ik heb het geprobeerd. (…) Er zit een verleiding in die medische molen, want hij voedt de hoop.(…) Medische onderzoeken zijn zo belastend dat het heel moeilijk is bij jezelf te blijven (…)
Ongewenste kinderloosheid kan extra hard aankomen, zeker als je gelooft dat je je eigen werkelijkheid schept. Waarom wil er bij mij geen ziel geboren worden? Wat doe ik fout? Voordat je het weet geef je jezelf de schuld…
Drie vrouwen, alle drie begeleidster van mensen met vruchtbaarheidsproblemen – Riet van Rooij is er een van – aan het woord.
Over vruchtbaar omgaan met een onvervulde kinderwens.
©Interview Lisette Thooft voor Onkruid
Een miskraam verwerken
‘Het was alsof mij een groot geschenk, dat ik nog maar net had gekregen, weer werd afgepakt.’
Al is de beleving voor elke vrouw weer anders, het krijgen van een miskraam is een intense ervaring. Ook voor de aanstaande vader kan het een schok zijn, hoewel het voor een man meestal minder ingrijpend is dan voor een vrouw. Je lichaam, je gevoelens, je toekomstvisioen staan op hun kop. Je vertrouwen kreeg een deuk, hoe verder? Vaak blijkt het ongeboren kindje dat weer vertrok, iets waardevols te hebben achtergelaten.
Elke miskraam is een verlieservaring, die erom vraagt doorleefd te worden.
Uit: Jonas Magazine
Een lege buik, lege armen; als je zwangerschap misloopt
‘Geen enkel mensenkind, levend of dood, komt zonder reden.’
Bart van der Lugt in ‘Zielsaspecten bij geboorte en sterven’
Tegelijk met een positieve zwangerschapstest wordt ook een visioen in je geboren: een toekomstbeeld van je leven met een kind (erbij) nestelt zich in je geest. Het is schokkend als die lijn der verwachtingen wordt omgebogen en je kindje weer teruggaat naar waar het vandaan kwam of naar welke onzichtbare dimensie dan ook. Hoe kan dat nou?
(…) Ook kan de behoefte ontstaan om, naast het ritueel van begrafenis of crematie, andere vormen te kiezen om de pijn, kracht, verzet, liefde, woede, verdriet, dankbaarheid en nog veel meer uit te drukken (…) Een ritueel, een symbool, een tekening, een boekje met brieven of een visualisatiereis naar ‘het land van de ongeborenen’ kunnen allemaal dienen om contact te maken met je niet tot leven gekomen kindje, om zijn of haar ziel te eren en om je ervaringen met dit wezentje een plek te geven in je leven. (…) Op lichamelijk niveau vindt heling van een misgelopen zwangerschap plaats door liefdevol contact te maken met je buik.
Over: rouwverwerking, zingeving(?) en een plek voor je verloren kind
Laatste hoofdstuk van Zwanger met hart en ziel
Myriam – persoonlijk verhaal
Het verhaal van Myriam begon tien jaar geleden, met het ontwaken van haar kinderwens. Nu, vijf zwangerschappen verder en moederend over haar zevenjarige zoon, zet ze haar ervaringen op een rijtje. ‘Op een gegeven moment hadden we een gesprek met de kinderarts. Die vroeg wat wij ervan dachten. De kansen waren heel klein, zei hij. Ze konden eventueel nog aan de gang met een apparaat dat de functie van de longblaasjes overneemt, maar dat brengt in heel veel gevallen complicaties met zich mee. Het kindje was zo jong nog… de kans was nihil. Toen hebben wij gezegd: dan stoppen we er meteen mee. Dat is verschrikkelijk moeilijk, want je wilt dat het goed gaat. Maar toch was die beslissing een opluchting.’
Vijf keer zwanger, één kind.
Uit: Mijn Geheim
Selin – persoonlijk verhaal
Als Selin voor haar tweede kind verwacht komt ze in de 26ste week voor een loodzware beslissing te staan. Het is helemaal niet goed met de baby, hij heeft geen kans om te leven. Na een kort en heftig keuzeproces wordt de geboorte opgewekt en Berke sterft kort daarna. Zijn korte bestaan in Selins armen heeft een diepe indruk achtergelaten. ‘In mijn ogen was hij volmaakt,’ vertelt Selin.
Prenatale diagnostiek en het sterven van een pasgeboren baby.
Uit: Mijn Geheim
Beau – persoonlijk verhaal
Romy en Tom verwachten hun tweede kind. De schrik is groot als bij de controle-echo blijkt dat er iets helemaal mis is. Hun ongeboren zoontje Beau heeft een waterhoofd. Romy en Tom komen voor een hartverscheurend dilemma te staan. De gedachte dat de aandoening die hun kindje heeft in zijn verdere ontwikkeling nog zal verslechteren, geeft voor hen, na twee weken wegen en overwegen, de doorslag. Ze laten de zwangerschap afbreken: ‘Beau zou geen leven gehad hebben.’
Een zwangerschapsafbreking na prenatale diagnostiek.
Uit: Mijn Geheim
Cilly – persoonlijk verhaal
Katharina en Andries worden de trotse ouders van een tweeling, een jongetje en een meisje, Bastian en Cilly. Twee maanden later overlijdt Cilly plotseling.
‘We hebben toen een meditatie gedaan omdat ik er behoefte aan had om contact met Cilly te maken. Dat was heel intens. Natuurlijk moest ik daarna ook weer afstand nemen van die vorm van contact, en dat was niet makkelijk. Ik besefte op dat moment dat het echt mogelijk is om contact te hebben met gene zijde, maar tegelijk realiseerde ik mij dat het niet de wereld is waarin ik leef. Dat was een ontzettend groot verschil en ik vond het ook heel dubbel naar Bastian. Hij was – en is – een levend jongetje dat eten en luiers nodig heeft, terwijl ik met Cilly samen kon zijn in die andere wereld.’
Over moederschap, afscheid en contact dat blijft.
Uit: Mijn Geheim
Nee zeggen tegen je ongeboren kind
Zelfgekozen abortus is van alle tijden. Het is een noodgreep die in alle geledingen van de maatschappij plaatsvindt. Ook in de levens van vrouwen – en mannen – met een spirituele kijk op het bestaan. Hoe ga je daar als spiritueel geaard mens mee om?
Voor menige vrouw die een abortus overweegt, is het not done aan haar zwangerschap te denken in termen van de aanwezigheid van een wezen of ziel. Als je dat toelaat kun je het al helemaal niet over je hart verkrijgen om het weg te laten halen, is de redenering. Dat hoeft niet zo te zijn. Mijn ervaring is, dat het heilzaam is contact te maken met het kind in wording, ook bij ontreddering over de aanwezigheid ervan. Het kan de ouders veel helderheid brengen.
Na een abortus komt er een verwerkingsproces op gang. Ook vrouwen die dat tevoren niet van zichzelf gedacht hadden, beleven een zwangerschapsafbreking veel intenser dan ze konden vermoeden. Voor sommigen is het een rouwproces. Dit wordt mede bepaald door de wijze waarop de besluitvorming verliep, met name of er genoeg tijd is genomen. Achteraf verzinnen mensen vaak eigen rituelen om hun ervaring een plaats te geven.
De keuze voor een abortus met hart en ziel.
Uit: Jonas Magazine
Christa – persoonlijk verhaal
Christa (40) heeft samen met haar man Rob (42) drie kinderen. De oudste is Anne van 9, dan komt Bram van 7 en de jongste heet Eefje en is net 1. Christa en Rob werken allebei parttime. Hij zit in het onderwijs en zij is maatschappelijk werkster van beroep. Dat er nu drie kinderen zijn is niet vanzelfsprekend. Een jaar na de tweede raakte Christa volkomen onverwacht zwanger. Zij zag toen geen andere mogelijkheid dan te kiezen voor een abortus. Dat ze daarna alsnog een dochtertje kregen is een van die wonderen die blijkbaar de wereld nog niet uit zijn.
Een vrouw kijkt terug op een abortus en wat erop volgde.
Uit: Mijn Geheim
Een kind krijgen uit een ver land
Aan de ene kant van de wereld wordt een kind geboren in een onmogelijke situatie. De moeder staat haar kind af. Aan de andere kant van de aardbol verlangt een stel intens naar een kind. Zwanger worden lukt niet. De optelsom van deze twee gegevenheden kan adoptie zijn. Moeder of vader worden van een kind dat al ouders heeft. Wat is de diepere betekenis daarvan?
Het verwerken van de eigen kinderloosheid is een proces dat doorloopt. Het is niet iets dat je helemaal afsluit voordat je kind bij je komt. ‘In het leven met je adoptiekind, in het loslaten én het verbinden, groei je in je ouderschap,’ aldus Anne, moeder van een vijfjarig Chinees meisje.
Willemijn: ‘Waar ik mijn bijdrage aan probeer te leveren is het kind zichtbaar te maken voor de ouders; dat ze gaan kijken naar wie dit kind is, wat het van hen nodig heeft en wat het hun komt brengen. Als ouders de houding hebben van: laten we het er maar niet over hebben wat het kind heeft meegemaakt in het land van herkomst, laten we maar zo gewoon mogelijk doen, dan wordt zo’n kind niet gezien in wie hij of zij is.
Van een kind gaan houden puur om wie hij is; een les in liefde.
Uit: Jonas Magazine
Lotte&Hannah – persoonlijk verhaal
Ellis (41) en haar man Theo (45) hebben samen twee dochters geadopteerd. Lotte uit Sri Lanka en Hannah uit Nigeria. Zij zijn inmiddels acht en zes jaar oud. Dit verhaal gaat over de speciale, spirituele band die zij elk met hun kinderen hebben. En hoe het is om vader en moeder te zijn van twee meiden die allebei ergens in een ver land afgestaan zijn door hun eigen ouders, hun ‘buikenmoeders’ zoals ze in dit gezin genoemd worden.
Over ouderschap en adoptie.
Uit: Mijn Geheim
Anna’s afstand – persoonlijk verhaal
Anna (52) is al ruim dertig jaar moeder. Toch is het pas elf jaar geleden dat zij haar zoon voor het eerst ontmoette. Anna vertelt haar verhaal.
‘Mijn besluit om afstand te doen van mijn kind heb ik eigenlijk heel snel daarna genomen, in mijn eentje. Achteraf gezien is het absurd hoe radicaal ik mijn besluit toen genomen heb. Later, terugdenkend over mezelf in die tijd, besefte ik: ik had toen zo weinig zelfvertrouwen; ik kon mezelf amper liefde geven, dus laat staan een kind. Zo heb ik ook een hele tijd gevonden dat ik mijn kind alle kansen had gegeven door hem af te staan. Ik vond dat ik hem zelf zo weinig te bieden had. Ergens anders had hij het beter, redeneerde ik. Maar achteraf vind ik het een van de moeilijkste punten om te accepteren, dat niemand toen tegen mij heeft gezegd: gôh, Anna, wat heb je nodig om het zelf te gaan doen?’
Moederschap op afstand.
Uit: Mijn Geheim