Enkele voorbeelden van vragen

Je baby stierf in je buik. Nooit lagen leven en dood zo dicht bij elkaar, want de geboorte van je kindje stond in het teken van het afscheid. De eerste weken verkeerde je in een soort roes, maar hoe moet het nu verder? Hoe combineer je de diepte van wat je meemaakte met ‘het gewone leven’?

• Je wilt er niet aan, echt afscheid nemen. Dan zou je je kind immers in de steek laten?! Je wilt niets liever dan contact houden met je overleden kindje. Kan dat?
•  In de twintigwekenecho bleek je kind afwijkingen te hebben die ‘niet met het leven verenigbaar’ zijn. Jullie hebben beslotende de zwangerschap niet uit te dragen. Of juist wel. Hoe doe je dit? En hoe verwerk je zoiets?
• Je kindje is kort na de geboorte gestorven. Het is alweer een half jaar geleden en al die maanden zijn jullie – deels samen en deels elk op je eigen manier – aan je rouwverwerking bezig. Je vindt het doodeng om contact met je buik te maken. Je lichaam zit sowieso op slot. Hoe moet je nu verder?
• Deze ervaring zet je wereld op zijn kop, hij verandert je leven. Hoe kun je alles wat je ontdekt meenemen? Hoe ga je om met je besef van wat ‘er echt toe doet’?

Doorléven

Tegelijk met een positieve zwangerschapstest wordt ook een visioen in je geboren: een toekomstbeeld van je leven met (nog) een kind nestelt zich in je geest. Het is schokkend als die lijn der verwachtingen wordt omgebogen en je kindje weer teruggaat naar waar het vandaan kwam of naar welke onzichtbare dimensie dan ook. Hoe kan dat nou? Waarom eerst komen en dan zo snel al weer gaan?! (…)
Rita: ‘Ik kreeg het gevoel dat het kindje nog bij me was. Ik zag het voor me (…) en ik ben tegen haar gaan praten.(…) Dat was heel emotioneel. Het rare was dat ik het gevoel kreeg dat ik haar al heel lang kende en dat ze helemaal niet weg was. “Ik ben altijd bij je”, leek ze tegen me te zeggen, en sindsdien is dat ook zo. Het is wel minder sterk en ik denk er niet altijd aan, maar als ik me erop afstem is ze d’r gewoon.’(…)
Na een intens zware bevalling waarbij ze, waar nodig, vochten voor wat ze wilden, verwelkomden Esther en Vincent hun stille kindje. Ze feliciteerden elkaar met haar, ze noemden haar bij haar naam; ze waren tegelijk intens dankbaar en diepbedroefd. Ze namen haar mee naar huis, verzorgden haar koude lichaampje in haar wieg en ontvingen de mensen die Lara wilden ontmoeten.(…)
Bart van der Lugt (gynaecoloog met hart en ziel, inmiddels zelf overleden) schreef in dit verband: ‘Op het gevaar af de gebeurtenis van doodgeboorte met slingers te omhangen, moet toch onder ogen worden gezien, dat er ergens diep in het dal van het verdriet van de ouders een minuscuul korreltje blinkend goud gevonden kan worden (…) Een klaarblijkelijk negatieve ervaring die volledig doorleefd wordt, kan op deze manier omgevormd worden tot een positieve.’
Uit ‘Een lege buik, lege armen; als je zwangerschap misloopt’ © RvR

Je kunt dit en andere artikelen per e-mail aanvragen.
Zie rubriek artikelen

Terug naar Lege buik, lege armen