Het leven in een dag – Riet van Rooij

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Nagenietend van een sessie die ik deze week gaf, kwam die spreekwoordelijke sigaar in mijn gedachten. Ik zocht de precieze betekenis even op: als je iemand een sigaar uit eigen doos presenteert, bied je hem iets aan dat in feite door hemzelf is betaald…
Zoiets, ja. Dat lijkt er wel op: ik geef mensen altijd iets mee dat ze zelf al in huis hadden. Het komt niet van mij, maar uit hun eigen koker. Ik haal het alleen maar naar boven. Voelbaar, bewust, eigen. Zo ook nu, in deze sessie met M.

M.’s thema was het verlangen naar ruimte voor zichzelf. Hoe ze die zou kunnen creëren, zonder anderen tekort te doen. Ze voelde zich gevangen in de opofferingsmodus.
Ze wilde graag een innerlijke reis maken naar een vorig leven – een van de ingangen om de wijsheid van onze ziel wakker te maken. Dus niet zozeer ‘terug naar een vorig leven’ om problemen op te sporen, maar oplossingen. Je stemt af op kwaliteiten die je ziel al eerder heeft opgedaan en die klaarliggen om hier en nu gebruikt te worden.

Ik nodigde M. uit om met haar bewustzijn in te zoomen op een leven dat haar nu iets te zeggen had. Met de stappen die ik aanreik, lukt dat vooralsnog bij iedereen.
Ze ervoer zichzelf als een boerenjongen, vertrouwd met het land. Thuis op de plek waar hij leefde, ingebed in een warm gezin, één met zijn taken. Als volwassen man bouwde hij daarop voort. Hij voelde zich geaard in een bestaan waarin de relatie met de natuur vanzelf sprak. Hij was iemand die de tijd nam voor wat tijd nodig heeft. Autonoom in zijn eenvoud en eigenheid.

Het was M. aan te zien, nog voordat ze me verslag had gedaan van haar reis. Ze straalde een heerlijke rust uit. Verwonderd over deze ‘vondst’. Helder. Bij zichzelf.

Nadat ze verslag heeft gedaan, vraag ik haar om die boer een eigen plek te geven in de kamer. Dan hebben ‘hij’ en ik een gesprek. Het is mooi om mee te krijgen wat deze ‘landman’ haar te bieden heeft. Minder drukte, meer aandacht. Zijn. Dat is waar hij M. aan herinnert. Ze voelt dat vermogen in haar buik. Ze kent het.

Het bijzondere van deze reis naar het-ervaringsveld-van-vorige-levens is, dat M. de energie van die man die ze was, herkent van haar overgrootvader. M. stamt uit een Zeeuws boerengeslacht, als vrouw bepaald ondergeschikt, maar nu krijgt ze vanuit een andere laag van de werkelijkheid een vertrouwd stuk bagage aangereikt, een wijsheid die de beperkingen van geslacht, milieu en traditie overstijgt.

Als het aan M. ligt, is de tijd om in de eerste plaats voor anderen te zorgen voorbij. Het verlangen om veel buiten te zijn leeft op. Ze wil naar de bomen, wandelen, de dijk op… “Ik blijf de helpende hand bieden, “ licht ze toe, “maar meer gedoseerd en vooral: het altruïsme zal niet meer per se leidend zijn ten koste van mijn eigenheid, rust en ruimte. Less is more. Meer gefocust, minder gefragmenteerd.”
Stil en stevig staat ze op. We nemen afscheid. Er heeft een frappante energieverschuiving plaatsgevonden in haar. Zij voelt het, ik zie het.

Ik ben dankbaar dat ik dit soort transformatiefeestjes mag meemaken. Het komt niet van mij wat deze vrouw mee naar huis neemt. We trakteren onszelf als we de rijkdom van onze ziel aanspreken.

Zo heb ik de afgelopen maanden een nettenboetster uit Schotland tegenover me gehad, een verkoper op het Arabisch Schiereiland, een genezer uit Afrika, een Chinese in een rijstveld, een Egyptische op drift, een Wijze Vrouw in Utah en meer. Allemaal met een heldere boodschap voor degeen die hen de ruimte gaf.
Ik ga nog wel een poos door met het begeleiden van deze reizen.
Zie voor meer info actueel aanbod.

Op de foto: misbaksels op het Waalstrand: hoe mooi imperfectie is…

About the Author: Riet

Published On: 24 april 2013Categories: schoonheid en troost2 Comments

Een Inuit-gezegde luidt:
Voor elke dag zijn er twee plannen – dat van mij en dat van het Mysterie.

Er zijn van die dagen, waarop de woorden van een oud volk of die van een jonge stadsplakker krachtiger in me rondzingen dan het verlangen om eigen woorden te vinden voor wat ik beleef aan schoonheid en troost.
Dat het verspreiden van toevallig gevonden woorden een geschenk kan zijn, bleek zojuist toen ik bovenstaand Inuit-gezegde teruglas in een update van een goede vriendin van me. Ik noem haar Dappervrouw. Onlangs kreeg ze te horen dat ze kanker heeft en ik stuurde haar het Inuit-gezegde. Ze leeft al lang naar de wijsheid die erin doorklinkt, maar gehuld in dit Eskimo-jasje was deze kijk op leven en lot hopelijk nieuw, voor troost en warmte. Dappervrouw gebruikt het gezegde nu als leidmotief in bange dagen. Ik heb groot respect voor de innerlijke kracht waarmee ze openstaat voor wat het Mysterie haar brengt en wat zij erop antwoordt, van dag tot dag. Met haar eigen plan.

Zelf had ik vanochtend helemaal geen plan. Stil werd ik wakker. Hoe anders toch, bedacht ik me, is ons mensenpad dan dat van een vlinder, die door al die stadia gaat van ei tot rups tot pop en zich dan ontvouwt als kleurrijke schoonheid met een levensduur van een dag of wat. Bij veel soorten is het één dagje paren en dan sterven. Gossiemijne. En dan wij: dag na dag, jaar in jaar uit, decennialang leven we, bezig te ontvouwen wie we zijn.
Lees ik vervolgens op een sticker boven de knop van een stoplichtregelpaaltje:
Een dag niet gestorven is een dag niet geleefd.
Daar blijf ik stil van.