Uit het boek Zwanger met hart en ziel
Zielscontact
Ik ga uit van de gedachte, dat je naast deze lichamelijke, tastbare ontmoetingen met je baby ook contact kunt zoeken met het wezen, met de ziel van je kind. Je kunt het spiritueel contact of zielscontact noemen. (…) Het is een voelen dat losstaat van trappelende voetjes en een wegdraaiend kontje. Je zou ook kunnen spreken van telepathisch of helderziend contact. Dat betekent allerminst dat dit soort contact is voorbehouden aan mensen met speciale gaven. Integendeel, iedere aanstaande ouder is er van nature toe in staat.
Een stilteplek in je huis
Het kan stimulerend zijn een plek in huis te maken die jou uitnodigt om er naar binnen te keren. Een stilteplek die jou inspireert, die je helpt herinneren aan wat echt belangrijk voor je is, kortom: een bezinningsoord in zakformaat.
Zo’n stilteplek kan allerlei vormen hebben. Het kan een kamer zijn waar je speciaal gaat zitten als je innerlijke rust zoekt, maar je kunt ook denken aan een schommelstoel in de toekomstige kinderkamer, een meditatiekussen op de slaapkamer, of de stoel waar je anders alleen maar gebruik van maakt als je bezoek hebt. Kies een plek die bij je past. Ook kun je een hoekje inrichten waar je een aantal voorwerpen uitstalt die je mooi of ontroerend vindt. Dit wordt dan een soort altaartje.
Ik ken een vrouw die een prachtig oud Mariabeeld in ere herstelde en een prominente plaats in de kamer gaf toen ze zwanger was. Ze vond het een mooi symbool voor het moederschap. Bovendien hadden haar moeder en haar oma er destijds hun kaarsjes al bij opgestoken voor een goede afloop van hun zwangerschappen.
De omhelzing
Ga tegenover elkaar staan en loop langzaam naar elkaar toe. Ga tegen elkaar aan staan (als jullie de zwangere buik als een bal tussen jullie in voelen, ga dan als vrouw een beetje schuin staan, zodat je elkaar meer voelt). Omhels elkaar dan vijf minuten lang, zonder te strelen, zonder te kussen, zonder te praten of wat dan ook. Alleen omarmen met aandacht. Je zult je verbazen over de intimiteit van zo’n pure omhelzing!
Zelfbeeld
Bij velen leeft het idee: nu ik kinderen krijg moet ik toch onderhand volwassen zijn, klaar zijn, geen last meer hebben van… (vul maar in). Daaraan ligt waarschijnlijk een bepaald beeld ten grondslag van de goede moeder of de ideale vader, en tot je ontsteltenis heb je nog maar een paar maanden de tijd om dat te worden… Je hebt eerlijk gezegd nog allerlei gevoelens en gedragingen die je eerder bij een groot kind dan bij een volwassen ouder zou verwachten. Als dat maar goed gaat…
Als je zulke eisen aan jezelf stelt met het oog op je nieuwe taken en verantwoordelijkheden zet je jezelf behoorlijk onder druk. Het is wel een natuurlijk streven om alleen het beste wat je hebt aan je kind te willen geven, maar de hang naar perfectie blokkeert je levensstroom. Je bent onderweg, je leeft, je groeit en het verlangen naar een kind is daar een onderdeel van.
De kunst van het loslaten
Het was zaterdagavond. Al dertien dagen was Pia uitgerekend. ’s Maandags werden ze in het ziekenhuis verwacht, terwijl zij thuis bevallen hoog in hun vaandel hadden staan. Waar bleef die baby toch? Ze besloten bijtijds naar bed te gaan. Bij hen allebei kwam de behoefte boven, contact met het kindje te zoeken. Bart legde zijn handen om de baby heen en ze spraken om beurten tegen hem. Dat ging in de trant van: ’Zeg mensje, luister. Als het de bedoeling is dat jij in het ziekenhuis geboren wordt, als dat echt is wat je wilt, dan zijn we er voor je. Wij doen mee! Maar als je gewoon nog even wilt blijven zitten omdat je het goed hebt daar, of omdat je nog aarzelt… weet dan dat de tijd daarvoor op z’n einde loopt. Als je nu niet komt gaan de toeters en bellen in het ziekenhuis voor je rinkelen… en als het jou niet zoveel uitmaakt, weet dan, dat dat voor ons anders ligt. Wij blijven intens graag thuis. Dat willen we je graag laten weten! Nu laten we het los. Wij zijn er in elk geval klaar voor, kome wat komt.’
’s Nachts om 3 uur werd Pia wakker. Haar vliezen waren gebroken. Om half een ’s middags werd de baby thuis geboren: een zondagskind!
Een wijze ziel in een wieg… hoe ga je daarmee om?
Huilen is een van de manieren waarop je kind zich kan uiten. De ene keer klinkt het als roepen, dan weer hoor je hem balen, ook kan hij schreeuwen van pijn, honger of verdriet. Natuurlijk probeer je er achter te komen wat hij duidelijk wil maken en de oorzaak van zijn ongenoegen weg te nemen, maar dat kan niet altijd. Huilen is communiceren en hoort bij het leven. Je steunt je kind in zijn wezen als je hem aanmoedigt te huilen als hij daar reden toe heeft. Zeg ‘toe maar schatje, huil maar; ik zie dat je het moeilijk hebt’, in plaats van ‘stil maar, zoet maar, er is niks aan de hand’. Benoemen wat je ziet, uitspreken wat je denkt en bevestigen wat je kindje doet zijn allemaal aspecten van een zielvolle benadering.