“Alsof een groot geschenk je weer wordt afgepakt”

Enkele voorbeelden van vragen:

• Je hebt een miskraam gehad en je bent er diep door geraakt. Het maakt heel veel bij je los, maar het leven lijkt gewoon verder te gaan. Je bent je vertrouwen kwijt. Hoe nu verder?
• Alweer een miskraam! Na de eerste keer kon je de draad vrij snel weer oppakken en je werd opnieuw zwanger. Minder onbevangen, maar met goede moed. Nu is het opnieuw misgegaan. Wat nu?
• Je bent een nuchter mens, maar je hebt het gevoel dat er toch echt ’iets geweest is’. Je had het kindje dat er even was willen leren kennen. Hoe zit het met die verbinding die je voelt?
• De overgave aan een nieuwe zwangerschap gaat soepeler als een eerdere miskraam goed verwerkt is. Je voelt dat er nog een stap gezet moet worden. Welke?

Als je een miskraam hebt doorgemaakt zit die ervaring in je lijf. Als je contact maakt met je buik en hem koestert, kunnen diep verdriet, kwaadheid, schuld en schaamte gevoeld worden (…) Juist omdat er meestal zo weinig tastbaars en zichtbaars over is van zo’n korte zwangerschap voelen veel mensen de behoefte om een zelfbedacht afscheidsritueel te doen (…)
Mensen die zichzelf tot dan toe als nuchter bestempelden, hebben het gevoel dat er toch echt ‘iets geweest is’. In het verwerken van een miskraam denken de meeste vrouwen veel aan het kindje dat bij hen was. Ze hadden het willen leren kennen.
Uit ‘Een miskraam verwerken’ ©RvR – Het hele artikel lezen

Een lege buik, lege armen; als je zwangerschap misloopt

Tegelijk met een positieve zwangerschapstest wordt ook een visioen in je geboren: een toekomstbeeld van je leven met (nog) een kind nestelt zich in je geest. Het is schokkend als die lijn der verwachtingen wordt omgebogen en je kindje weer teruggaat naar waar het vandaan kwam of naar welke onzichtbare dimensie dan ook. Hoe kan dat nou? Waarom eerst komen en dan zo snel al weer gaan?!
Natuurlijk zijn er op lichamelijk niveau in de meeste gevallen wel verklaringen te vinden voor het mislopen van een zwangerschap. Simpel gezegd is er met het ‘materiaal’ van het kind of van de moeder dan iets niet in orde, zodat het niet tot een levensvatbare groei en geboorte kan komen. Dit fysieke feit leidt vaak tot rationalisaties waar we met ons verstand wel bij kunnen, maar waar ons hart en onze ziel geen raad mee weten. Wat heb je eraan te weten, dat je kindje in aanleg al ‘niet goed’ was als je ontredderd door het huis dwaalt met een onmiskenbare miskraam? Hoe kun je troost putten uit een statement als ‘u bent nog jong’ als je je kindje in de loop van je zwangerschap verliest en er ‘geen enkele reden is dat dat de volgende keer weer zal gebeuren’? Je wordt in je kern geraakt als het nieuwe leven in je lijf dood blijkt te zijn.

“Een kleine geboorte…”

Ook op spiritueel niveau zijn er mogelijke verklaringen te geven voor het voortijdige vertrek van je ongeboren kindje. Misschien was een van jullie beiden toch nog niet klaar voor een kind en liep het daarom uit op een miskraam? Misschien kwam je kindje je door middel van deze ‘kleine geboorte’ helpen bij wat je nog te leren hebt…? Rosemarijn Roes schrijft hierover: ’Wij gebruiken de term “kleine geboorte” in plaats van “miskraam”. Het woord miskraam wordt bewust niet gebruikt omdat dit woord je het idee geeft dat er iets mis is gegaan en dat is allerminst het geval. De “kleine geboorte” is een uiterst zinvol onderdeel van het gehele geboorteproces.(……) Het is veel eerder een proces van vernieuwen en weer vernieuwen en weer vernieuwen, waardoor je steeds beter in staat zult zijn om samen met je kind een passende fysieke vorm te creëren. Het kan zijn dat je verbaasd staat van jezelf doordat je “een kleine geboorte” niet als een afscheid of een verlies ervaart.’
Het frappantste voorbeeld van deze visie dat ik ooit heb gehoord is dat van een vrouw die al menige miskraam achter de rug had en zich om die reden uitverkoren voelde. Zij was de mening toegedaan, dat er zielen zijn die al zover ontwikkeld zijn dat ze nog maar een klein stukje aardeleven nodig hebben voor hun verdere groei. Een korte incarnatie van enkele weken of maanden zou al voldoende zijn. Dat ze haar daarvoor uitkozen vervulde haar met trots…

Doorléven brengt nieuw leven

Hoewel ik het een verrijking vind om ook de spirituele dimensie van zwangerschapsverlies te onderzoeken en een plek te geven in het geheel, komt bovengenoemd voorbeeld op mij persoonlijk net zo eenzijdig over als de verklaringen uit de medisch/ fysieke hoek kunnen klinken. De ziel vraagt om het doorléven van een ervaring in al zijn facetten, niet om een sluitende verklaring. Er is op zielsniveau geen eenduidige reden aan te voeren voor leven of dood. Opstandigheid en kwaadheid hebben evenveel bestaansrecht als schuld- en slachtoffergevoelens, en naast milde acceptatie kunnen natuurlijk ook gevoelens van loutering en diepgang beleefd worden bij zwangerschapsverlies. En als uit het proces van doorleving een persoonlijk antwoord op de waaromvraag tevoorschijn komt, dan vloeit dat voort uit het proces zelf.
Het is de kunst ons hart open te houden en onze ziel de ruimte te geven als het mysterie van het leven zich aan ons voordoet in de vorm van een miskraam of de dood van ons ongeboren kind. Op zielsniveau ontstaat hoe dan ook nieuw leven als je je ervaringen doorleeft.
Uit ‘Een lege buik, lege armen’ ©RvR – Het hele artikel lezen

‘Geen enkel mensenkind, levend of dood, komt zonder reden.’

Gynaecoloog Bart van der Lugt in ‘Zielsaspecten bij geboorte en sterven’

Je kunt ook andere artikelen en opgetekende ervaringsverhalen van me lezen. Door ze per e-mail – gratis – aan te vragen.
Zie voor het overzicht de rubriek artikelen

Terug naar Lege buik, lege armen