Wilde Wind in de stad – Riet van Rooij

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Nagenietend van een sessie die ik deze week gaf, kwam die spreekwoordelijke sigaar in mijn gedachten. Ik zocht de precieze betekenis even op: als je iemand een sigaar uit eigen doos presenteert, bied je hem iets aan dat in feite door hemzelf is betaald…
Zoiets, ja. Dat lijkt er wel op: ik geef mensen altijd iets mee dat ze zelf al in huis hadden. Het komt niet van mij, maar uit hun eigen koker. Ik haal het alleen maar naar boven. Voelbaar, bewust, eigen. Zo ook nu, in deze sessie met M.

M.’s thema was het verlangen naar ruimte voor zichzelf. Hoe ze die zou kunnen creëren, zonder anderen tekort te doen. Ze voelde zich gevangen in de opofferingsmodus.
Ze wilde graag een innerlijke reis maken naar een vorig leven – een van de ingangen om de wijsheid van onze ziel wakker te maken. Dus niet zozeer ‘terug naar een vorig leven’ om problemen op te sporen, maar oplossingen. Je stemt af op kwaliteiten die je ziel al eerder heeft opgedaan en die klaarliggen om hier en nu gebruikt te worden.

Ik nodigde M. uit om met haar bewustzijn in te zoomen op een leven dat haar nu iets te zeggen had. Met de stappen die ik aanreik, lukt dat vooralsnog bij iedereen.
Ze ervoer zichzelf als een boerenjongen, vertrouwd met het land. Thuis op de plek waar hij leefde, ingebed in een warm gezin, één met zijn taken. Als volwassen man bouwde hij daarop voort. Hij voelde zich geaard in een bestaan waarin de relatie met de natuur vanzelf sprak. Hij was iemand die de tijd nam voor wat tijd nodig heeft. Autonoom in zijn eenvoud en eigenheid.

Het was M. aan te zien, nog voordat ze me verslag had gedaan van haar reis. Ze straalde een heerlijke rust uit. Verwonderd over deze ‘vondst’. Helder. Bij zichzelf.

Nadat ze verslag heeft gedaan, vraag ik haar om die boer een eigen plek te geven in de kamer. Dan hebben ‘hij’ en ik een gesprek. Het is mooi om mee te krijgen wat deze ‘landman’ haar te bieden heeft. Minder drukte, meer aandacht. Zijn. Dat is waar hij M. aan herinnert. Ze voelt dat vermogen in haar buik. Ze kent het.

Het bijzondere van deze reis naar het-ervaringsveld-van-vorige-levens is, dat M. de energie van die man die ze was, herkent van haar overgrootvader. M. stamt uit een Zeeuws boerengeslacht, als vrouw bepaald ondergeschikt, maar nu krijgt ze vanuit een andere laag van de werkelijkheid een vertrouwd stuk bagage aangereikt, een wijsheid die de beperkingen van geslacht, milieu en traditie overstijgt.

Als het aan M. ligt, is de tijd om in de eerste plaats voor anderen te zorgen voorbij. Het verlangen om veel buiten te zijn leeft op. Ze wil naar de bomen, wandelen, de dijk op… “Ik blijf de helpende hand bieden, “ licht ze toe, “maar meer gedoseerd en vooral: het altruïsme zal niet meer per se leidend zijn ten koste van mijn eigenheid, rust en ruimte. Less is more. Meer gefocust, minder gefragmenteerd.”
Stil en stevig staat ze op. We nemen afscheid. Er heeft een frappante energieverschuiving plaatsgevonden in haar. Zij voelt het, ik zie het.

Ik ben dankbaar dat ik dit soort transformatiefeestjes mag meemaken. Het komt niet van mij wat deze vrouw mee naar huis neemt. We trakteren onszelf als we de rijkdom van onze ziel aanspreken.

Zo heb ik de afgelopen maanden een nettenboetster uit Schotland tegenover me gehad, een verkoper op het Arabisch Schiereiland, een genezer uit Afrika, een Chinese in een rijstveld, een Egyptische op drift, een Wijze Vrouw in Utah en meer. Allemaal met een heldere boodschap voor degeen die hen de ruimte gaf.
Ik ga nog wel een poos door met het begeleiden van deze reizen.
Zie voor meer info actueel aanbod.

Op de foto: misbaksels op het Waalstrand: hoe mooi imperfectie is…

About the Author: Riet

Published On: 4 juni 2013Categories: andere werkelijkheid, de bezielde natuur3 Comments

Een dezer dagen, het was grijs en fris, liep ik in alle vroegte de achterdeur uit, op weg naar mijn fiets. Na deze uit de schuur gerommeld te hebben stapte ik het poortje door en toen pas hoorde ik het. Het was stil. Prachtig stil. Geen rimpeltje of riedeltje beroerde de lucht. Meteen liet ik mijzelf die stilte in zakken, want voordat je het weet is zoiets alweer voorbij. Ik bedoel: nog voordat het kind, de schreeuw, de auto zich liet horen, was ik mijn stiltegebiedjes ingegleden. Onder mijn oren zitten die. In de ruimte boven mijn schouders. Als ik daar luister, is er rust. Het is er roerloos en vol. Vol met wat? Met diepte, met belofte, met kweetniet. Probeer maar eens. Gewoon je aandacht verzamelen onder je oren en in die ruimte gaan zitten. Stilte. De buitenwereld is er wel, maar jij vertoeft in een veld dat onder de geluiden ligt. Weids is het er, en alles is er verbonden met alles; ziel, essentie, magie…
Niet?
Gossie, dat heb ík weer… Ik weet nog goed dat ik – toen ik dit veld vol belofte pas hervonden had – kon horen wat het gras vertelde, de wind zong, de bijen riepen… En dat ik kort daarna langs een drukke verkeersweg peddelde en het lawaai met gemak buiten me wist te houden. Reuze handig, een stelletje stilteoren aan je kop.

Tussen roepende kinderstemmen, het knarsen van fietsen en het ruisen van auto’s rijd ik met stille oren open naar het ziekenhuis. Ik moet er zijn voor een akelig onderzoekje vanwege een lastige kwaal, maar lichtvoetig vanwege mijn hervonden aansluiting op het veld van tover en troost stap ik door de lange lange gang die me naar de juiste afdeling leidt. En dan, tussen alle routebordjes, passerende zieken en rijdende infuuszakken door lees ik:

Welkom
Stilte
Ziel
Ruimte

Dù-hù.
Nee, echt, dat stond er. Ik swéér je.
Tuurlijk, dit was het bordje van het stiltecentrum annex gebedsruimte, ludiek vormgegeven. Maar voor mij als stadse sjamaan was het zonneklaar op deze grijze dag: magie is overal.