Van de schoonheid en de troost – Riet van Rooij

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Nagenietend van een sessie die ik deze week gaf, kwam die spreekwoordelijke sigaar in mijn gedachten. Ik zocht de precieze betekenis even op: als je iemand een sigaar uit eigen doos presenteert, bied je hem iets aan dat in feite door hemzelf is betaald…
Zoiets, ja. Dat lijkt er wel op: ik geef mensen altijd iets mee dat ze zelf al in huis hadden. Het komt niet van mij, maar uit hun eigen koker. Ik haal het alleen maar naar boven. Voelbaar, bewust, eigen. Zo ook nu, in deze sessie met M.

M.’s thema was het verlangen naar ruimte voor zichzelf. Hoe ze die zou kunnen creëren, zonder anderen tekort te doen. Ze voelde zich gevangen in de opofferingsmodus.
Ze wilde graag een innerlijke reis maken naar een vorig leven – een van de ingangen om de wijsheid van onze ziel wakker te maken. Dus niet zozeer ‘terug naar een vorig leven’ om problemen op te sporen, maar oplossingen. Je stemt af op kwaliteiten die je ziel al eerder heeft opgedaan en die klaarliggen om hier en nu gebruikt te worden.

Ik nodigde M. uit om met haar bewustzijn in te zoomen op een leven dat haar nu iets te zeggen had. Met de stappen die ik aanreik, lukt dat vooralsnog bij iedereen.
Ze ervoer zichzelf als een boerenjongen, vertrouwd met het land. Thuis op de plek waar hij leefde, ingebed in een warm gezin, één met zijn taken. Als volwassen man bouwde hij daarop voort. Hij voelde zich geaard in een bestaan waarin de relatie met de natuur vanzelf sprak. Hij was iemand die de tijd nam voor wat tijd nodig heeft. Autonoom in zijn eenvoud en eigenheid.

Het was M. aan te zien, nog voordat ze me verslag had gedaan van haar reis. Ze straalde een heerlijke rust uit. Verwonderd over deze ‘vondst’. Helder. Bij zichzelf.

Nadat ze verslag heeft gedaan, vraag ik haar om die boer een eigen plek te geven in de kamer. Dan hebben ‘hij’ en ik een gesprek. Het is mooi om mee te krijgen wat deze ‘landman’ haar te bieden heeft. Minder drukte, meer aandacht. Zijn. Dat is waar hij M. aan herinnert. Ze voelt dat vermogen in haar buik. Ze kent het.

Het bijzondere van deze reis naar het-ervaringsveld-van-vorige-levens is, dat M. de energie van die man die ze was, herkent van haar overgrootvader. M. stamt uit een Zeeuws boerengeslacht, als vrouw bepaald ondergeschikt, maar nu krijgt ze vanuit een andere laag van de werkelijkheid een vertrouwd stuk bagage aangereikt, een wijsheid die de beperkingen van geslacht, milieu en traditie overstijgt.

Als het aan M. ligt, is de tijd om in de eerste plaats voor anderen te zorgen voorbij. Het verlangen om veel buiten te zijn leeft op. Ze wil naar de bomen, wandelen, de dijk op… “Ik blijf de helpende hand bieden, “ licht ze toe, “maar meer gedoseerd en vooral: het altruïsme zal niet meer per se leidend zijn ten koste van mijn eigenheid, rust en ruimte. Less is more. Meer gefocust, minder gefragmenteerd.”
Stil en stevig staat ze op. We nemen afscheid. Er heeft een frappante energieverschuiving plaatsgevonden in haar. Zij voelt het, ik zie het.

Ik ben dankbaar dat ik dit soort transformatiefeestjes mag meemaken. Het komt niet van mij wat deze vrouw mee naar huis neemt. We trakteren onszelf als we de rijkdom van onze ziel aanspreken.

Zo heb ik de afgelopen maanden een nettenboetster uit Schotland tegenover me gehad, een verkoper op het Arabisch Schiereiland, een genezer uit Afrika, een Chinese in een rijstveld, een Egyptische op drift, een Wijze Vrouw in Utah en meer. Allemaal met een heldere boodschap voor degeen die hen de ruimte gaf.
Ik ga nog wel een poos door met het begeleiden van deze reizen.
Zie voor meer info actueel aanbod.

Op de foto: misbaksels op het Waalstrand: hoe mooi imperfectie is…

About the Author: Riet

Published On: 14 februari 2013Categories: Geen categorie6 Comments

Zojuist ben ik mijn blog begonnen: van de schoonheid en de troost. Pretenties? vraagt de Kitty Kritiek in mij zich af. Met zo’n naam…?!
Schoonheid en troost. Ik ken deze combinatie van woorden als de titel van een prachtig vpro-programma van Wim Kayzer van destijds, waarin hij mensen interviewt met vragen als: ‘Vertel me wat dit leven de moeite waard maakt. Waarin vinden we schoonheid, en is er over die schoonheid ook nog iets te beweren? Waardoor worden we getroost? Wat zijn de herinneringen of verwachtingen die groter zijn dan ons verdriet?’
Aaaahhhh, hoe toepasselijk!
Ik wil schrijven over wat mij roert op het scheidsvlak van schoonheid en schaamte, de zwaarte en de lichtheid, het dagelijks leven en de altijd meewandelende oneindigheid, stil zijn en woorden vinden.

De directe aanleiding om dit blog te starten was het sterven van mijn oude moeder, in 2013. Haar ziekte en dood deden me opnieuw stilstaan bij onze relatie, die niet makkelijk was. Onze verhouding stopte niet met haar heengaan, maar ontwikkelde zich verder.
Ik schreef 17 columns in de categorie ‘Het sterven van mijn oude moeder en hoe onze relatie verder ging’.

Ik schrijf verder – met vlagen – over wat mij raakt, hoe ik me laat inspireren door het dagelijks leven en de ongeziene werkelijkheid, hoe ik struikel en opsta, wat de bezielde natuur me geeft en waar ik nog meer blij van word.
En in 2015 schrijf ik maandelijks een blog over mijn dagelijks leven en werk naar aanleiding van de dertien wijze ‘maandvrouwen’. Met telkens de ‘Clanmoeder van de maand’ (volgens indiaanse traditie) als eigentijds ijkpunt.

En Kitty Kritiek? Ze kan de boom in en meekijken. Maar ik laat me sinds mijn zestigste niet meer tegenhouden om te vertellen wat ik aan schoonheid en troost beleef in de gekte van het bestaan op deze aardkloot. Dus daar gaat-ie dan. Meelezen?