Laatst was mijn tante jarig, dus ging ik op weg naar waar ik vandaan kom: Orthen, bij Den Bosch. Voorafgaand aan die theevisite, zo had ik me voorgenomen, zou ik naar dat lieflijkste kerkhofje van de wereld rijden, waar mijn vader al vijfenveertig jaar begraven ligt en ook, sinds vorig [...]
‘Mijn moeder was geen neushoorn’ was een van de gevatte reacties op mijn aankondiging van een dag voor dochters die ik samen met mijn vriendin Berna aanbied. ‘Moeite met je moeder’ is het thema, en we sierden de nieuwsbrief met een plaatje van een neushoornmoeder met haar jong. Ze staan [...]
Gister werd het merendeel van de as van mijn moeder op het daarvoor bestemde veldje van het crematorium verstrooid. Wat ons betreft een formaliteit, daar hoefden we niet bij te zijn. Mijn zussen, broer en ik deden onze eigen rituelen al, op onze manier. Op de dag dat het lichaam [...]
Een dezer dagen heb ik mijzelf in contact met mijn moeder gedroomd. Nee, niet ‘s nachts, zoals laatst in die droom over de kelder. Wat? Heb ik die nog niet verteld? Ik droomde dat we met haar in ons huis van vroeger waren, op de binnenplaats. Ze lag in een [...]
In Orthen, een gehuchtje aan de noordkant van Den Bosch, rust een lieflijk kerkhofje. Daar ligt mijn vader begraven. Mijn moeder niet. Ze had niks met dat graf en - met haar tijd mee als ze ging – cremeren vond ze prima. Ze bleef mijn vader haar leven lang trouw, [...]
Vandaag heb ik heimwee. Heimwee naar de intensiteit van al wat ik hier beschreef, naar de vanzelfsprekendheid van wat mijn zussen, broer en ik samen deden, naar de mooie ontmoetingen met mijn moeder in haar laatste maanden. Maar ik realiseer me ook dat alles waarover ik hier schreef de parels [...]
‘Och, vrouwke toch.’Ik aaide haar opnieuw over haar haar, kuste weer zachtjes haar voorhoofd. Wat was ze, nu ze dood was, opeens klein en tenger. Het was prachtig gegaan. Mijn zus Wil en haar man Theo waren die hele dag al bij haar geweest. Mama communiceerde lichtjes, kon aangeven dat [...]
‘Sterk spul, hè,’sms-te ik met lichte spot naar mijn zus Wil, maar ik was ontdaan. Ik had mijn moeder met open mond snurkend aangetroffen, en ze gaf geen sjoege. Hoe lang zat ik daar nu al? Dankzij een pompje, een plakkertje en een infuusje was ze zo te zien compleet [...]
Oudjaar. We werden gebeld dat het niet goed met haar ging. Ze voelde zich beroerd en tegen de verzorgster had ze gezegd dat ze dood wilde. Els en ik reden er samen heen. Onderweg bemijmerden we dat het een symbolische dag was om te sterven, maar dat het ook zou kunnen [...]
Het begon met een schilferend plekje op haar wang. ‘Wat heb je daar toch, mam?’ ‘Weet niet.’ Het deed geen pijn, maar ging niet weg. De dermatoloog gaf een zalfje; het was een onschuldige huidaandoening. Totdat ie ontaardde in plaveiselcelkanker. ‘Dat gaan we weer mooi in orde maken, mevrouw,’ zei [...]
Heb ik Kitty Kritiek weliswaar de boom in gestuurd, maar dacht je dat ze daarvandaan haar zegje niet meer deed? Ze staat al dagen op een dikke tak naar me te zwaaien en te roepen. Ze eist aandacht. Over die domme actie van me, een loos bericht te sturen. En [...]
Vannacht droomde ik voor het eerst sinds ze dood is over mijn moeder. Een gedenkwaardige gebeurtenis, ervan uitgaande dat de sluier tussen de werkelijkheden ’s nachts dun is en er echt een vorm van uitwisseling plaatsvindt. Ik hoopte er al op sinds mijn oudste zus Els een week na mijn [...]
Inleiding 'Moederveld' is de eerste in een reeks columns waarin ik vertel over het sterven van mijn moeder (januari 2013) en hoe haar dood een nieuwe fase betekent in mijn relatie met haar. Ze was 'om den dooien dood' geen makkelijke moeder, maar ik heb erg veel geleerd doordat zij [...]