Zo meteen ga ik boodschappen doen voor wortelsoep voor achttien personen. Voor twee groepen van acht vrouwen, met mezelf erbij negen, voor de lunch met soep in de kleur die hoort bij de eerste Clanmoeder, de ‘Wijze Vrouw’ van de maand januari.
Vrijdag komt de eerste kring, zaterdag de tweede. Voor ‘Vrouwenwijsheid aan de rivier’, jaartraining derde editie.
Nee, ik ben niet van plan om ook in 2016 mijn columns op te hangen aan deze cyclus van dertien wijze archetypes, maar trouw aan de afspraak met mezelf, rond ik deze serie af met een terugblik op mijn decembermaand met Lofprijzende, dankzeggende Vrouw. ‘Gives Praise’ was aan de beurt, ‘the mother of all acts of thanksgiving and keeper of abundance’ en meer.
Dankbaar ben ik. Voor heel veel. Twee volle groepen die een jaar met mij op pad willen langs de rivier, letterlijk en figuurlijk, om de vrouwenwijsheid in zichzelf en elkaar boven water te krijgen. Voor – laatste nieuws!- het feit dat zich een uitgever heeft gemeld die m’n boek Zwanger met hart en ziel opnieuw wil uitgeven… Ach, er is zoveel om dankbaar voor te zijn.
Toch gaat de wijsheid van deze maandvrouw niet over verguld zijn met uitgekomen wensen, succes of geluk in de loterij. Ze leert ons om een innerlijke houding van dankbaarheid te ontwikkelen. Met een dankbare instelling maken we ruimte voor overvloed, zegt ze. Ze leert ons dankbaar te zijn voor de uitdagingen op ons pad, hoe moeilijk ook, omdat deze ons ertoe aanzetten om onze innerlijke kracht te ontwikkelen.
Wie voor deze wijsheid mooie woorden voor vond, is Hans Korteweg. Hij schrijft – in zijn boek
Zonder Einde:
Dankbaarheid, dat is het mooiste woord voor het verleden dat ik ken. Dankbaarheid komt als ervaren wordt dat de obstakels van het verleden bedding blijken te zijn van de stroom die in het nu uitmondt.
Dankbaar wordt erkend dat het niet voorzien was en dat het toch gebeurd is en dat het zeer goed is.
Dankbaarheid geef je. Het is niet iets dat je overkomt. Ook vertrouwen geef je. Vertrouwen is een toekomst die brengt wat nodig is precies zoals het nodig is. Om te kunnen vertrouwen dien je discipline op te brengen om geen dreiging te projecteren op het leven wat voor je ligt. Vertrouwen is wat komen gaat begroeten als hulp. In vertrouwen ben je met open armen.
Leven tussen het losgelaten verleden en de niet ingevulde toekomst is er nu de mogelijkheid tot volledige expressie. Levend tussen dankbaarheid en vertrouwen is er liefde.
Daar ben ik even stil van. Wat een geweldige boodschap anno 2016. Ik noem geen namen en waarommen. We weten allemaal hoe hard we dit juist nu nodig hebben.
Een nieuwjaarswens die ik ontving, handgeschreven nog wel, maakte me zacht en dankbaar. Waar zat ‘m dat in? Ik gaf hem door op facebook, sommigen kenden hem al – het is een indiaans gebed, ‘blijft mooi’ – maar er was iets mee, iets dat mijn hart liet zingen. Dit is de tekst:
May the sun light your path, warm your heart and bring you new energy.
May the moon softly restore you by night.
May the wind always be at your back, the breeze blow new strength into your being and the rain wash away your worries.
May you always walk in beauty.
Nu weet ik het. Ik voel dat ik al best veel lééf met wat mij erin toegewenst wordt. En hoe dankbaar ik ervoor ben dat ik dat verworven heb.
Ooit kreeg ik de raad van een leraar, om elke ochtend bij het wakker worden te danken voor de dag. Dus niet voor de nacht die voorbij is. En ook niet om te doen alsof ik een of andere blijo ben die elke morgen als het zonnetje in huis haar dag begint, maar om de kunst te beoefenen van het dankbaar zijn als innerlijke houding. Dankbaarheid als uitgangspunt. Tjonge, daar heb ik moeite zat mee gehad. En nóg natuurlijk, ik ben nog lang niet heilig… Maar weet je wat? Ik ga die indiaanse wenstekst eens ‘vertalen’ in wat ik bedoel:
Dankbaar ben ik dat de zon mijn pad verlicht, mijn hart verwarmt en me nieuwe energie brengt.
Dankbaar ben ik dat de maan me ’s nachts zachtjes heelt.
Dankbaar ben dat ik de wind altijd in de rug heb, dat een zachte bries mijn wezen nieuwe kracht inblaast en dat de regen mijn zorgen wegwast.
Dankbaar ben ik dat ik ga in schoonheid – dat ik het mooie kan zien in alles.
Dat dus.
En de dertiende maandvrouw tot slot – zij maakt de cirkel rond – is ‘Zij die haar visioen wordt’.
Ik bedoel maar. Hoe we ons oude zelf los kunnen laten en in ons eigen visioen kunnen stappen. Onze gerealiseerde droom. Dat het een keuze is eenvoudigweg te zijn. En dat telkens als we ons visioen realiseren, een nieuw visioen ontstaat. Met een ruimere blik.
En nu de keuken in, voor mijn oeraardse wortelsoep. Want na de voltooiing van elke cyclus… begint het allemaal weer van voren af aan. De maandvrouw van januari is aan de beurt.
Dank jullie wel voor het meewandelen, het afgelopen jaar.
Commentaar, vragen, reacties of kritiek ontvang ik met plezier. Ik zal wat komt – of niet – zo dankbaar mogelijk aanvaarden;-)
N.B. Die uitverkoopactie van Zwanger met hart en ziel gaat dus nog even door, zolang de voorraad strekt. Dus grijp je kans. Verderop in het jaar krijgt het een andere jas en een normale boekenprijs….
Geplaatst door Riet